Hayatımın dönüm noktası olan 6 Şubat depreminin karanlık, soğuk ve çaresiz anılarının arasında, umut ve ışıktı benim için İnat. Karanlığın içinde çevredeki depremzedelerin ulaşabileceği ilk aydınlık alan olduğu için ışık; sesini duymaya çalıştığımız canlar, karşılanması gereken temel ihtiyaçları ulaştırmak için yarattığımız dayanışma ise umuttu. Bu umuda katılan yüzlerce gönüllü ile şehrimizi ayağa kaldırmak için dost ve yoldaş olduk. Dostluk parkındaki çadır alanımızdan ilk haftalar uyku uyumadan şehrin ulaşabildiğimiz her yerine ulaşmaya çalıştık. Akut dönemin ardından ihtiyaç tespitinde bulunabilmek, depremzedelere psikolojik ve hukuki destek sağlayabilmek için saha ekibimizle mahalle taramaları yaptık. Aylar haftalar geçmesine rağmen devam eden imkansızlıklara çözüm üretmeye devam ediyoruz, depremzedeleri ve Antakyamızı terk etmedik. Kültürümüzü, değerlerimizi korumaya ve yeniden inşa etmeye devam ediyoruz.

Kubilay, Öğrenci